Zastanawiałeś się czy Twoje dotychczasowe odżywianie lub choroba nie wpłynęły na przeciążenie trzustki i teraz nie radzi sobie ona z nawet niewielką ilością węglowodanów? Zastanawiałaś się dlaczego nie możesz odmówić sobie słodyczy?

Sprawdź czy  masz insulinnooporność lub hiperinsulinemię!  Możesz to zrobić wykonując jednocześnie krzywą cukrową i krzywą insulinową. Sama krzywa cukrowa może niewiele mówić ponieważ jeżeli inuliny jest za  dużo, wówczas szybo zabierze glukozę  do komórki, a Ty we krwi będziesz miał/a prawidłowy wynik.

Insulina jest hormonem białkowym produkowanym jest przez trzustkę. Najważniejszym bodźcem do produkcji insuliny jest poposiłkowe zwiększenie stężenia glukozy we krwi. Działanie insuliny polega na transporcie glukozy do wnętrza komórek, co obniża stężenie tego cukru w krwi. Dalszy wzrost stężenia glukozy w krwi jest dla organizmu sygnałem, że ma go więcej, niż w danej chwili potrzebuje. Wtedy nadmiar cukru przechowywany jest pod postacią glikogenu. Kiedy już zapas glikogenu jest wystarczający, cukier magazynowany jest wtedy pod postacią tłuszczu, w tkance tłuszczowej, a Ty jesteś nadal głodna lub nie masz siły. Glukoza która miała stać się źródłem energii stała się w chwili zapasem!

Jeśli codzienne menu składa się głównie z węglowodanów prostych, a więc białego pieczywa, białych makaronów, białego ryżu itp., poziom glukozy we krwi będzie gwałtownie wzrastał, a nagłe wyrzuty insuliny będą go natychmiast usuwać z krwiobiegu. W konsekwencji nie będzie go w tkance mózgowej, dla której jest pożywką. Jeśli mózg nie ma z czego czerpać energii, daje sygnał, że potrzebuje cukru – co wywołuje wilczy głód. W rezultacie dochodzi do przekarmienia organizmu, a w jego konsekwencji do gromadzenia tkanki tłuszczowej. Im częściej w organizmie występuje wzrost poziomu cukru ponad normę, tym częściej norma poziomu insuliny we krwi jest przekroczona. Takie stany wpływają na rozwój nadwagi, miażdżycy naczyń oraz ryzyko wystąpienia chorób serca. Prowadzenie na stałe takiej diety i brak ruchu po pewnym czasie prowadzą do insulinooporności, a później rozwija się cukrzyca typu II.

Insulina a układ krążenia

Podniesienie poziomu cukru we krwi wywołanego spożyciem węglowodanów powoduje wzrost stężenia insuliny, a to wywołuje skurcze naczyń tętniczych. Może pojawić się wtedy niedokrwienie mięśnia sercowego. Nadmiar insuliny ma wpływ na syntezę tlenku azotu, obniża jego produkcję, a jest on niezbędny do kontrolowania rozszerzania i obkurczania naczyń  krwionośnych. W wyniku tych zaburzeń może dojść do zawału serca, udaru mózgu czy nadciśnienia. Nadmiar insuliny w krwi przyspiesza jej krzepnięcie. Powoduje przekształcanie makrofagów w komórki gąbczaste, które kumulują zapasy tłuszczu. Inicjuje osadzanie blaszek miażdżycowych w naczyniach krwionośnych, zwęża tętnice, zwiększa lepkość płytek krwi, a także skłonność do wykrzepiania krwi w naczyniach.

Insulina a tarczyca

Pod wpływem hormonu przysadkowego TSH tarczyca produkuje hormon tyroksynę (T4). Hormon ten jest transportowany do wątroby i tam przekształcany w trijodotyroninę (T3). Insulina kontroluje większość procesów zachodzących w wątrobie i jest pierwszym organem, który staje się na nią oporny. Przy wzrastaniu oporności komórek tego narządu organizm przestaje prawidłowo syntetyzować hormon T3 z T4. Stosunkowo często ludzie chorujący na cukrzycę mają prawidłowy poziom przysadkowego hormonu TSH, wysoki T4 ale niski poziom T3.

Insulina a płodność

Insulina jest hormonem , którego nadmiar negatywnie wpływa na płodność, gdyż jej zbyt duża ilość zaburza wydzielanie przysadkowych hormonów płciowych (LH – hormon luteinizujący, FSH – foiltropina) i ma negatywny wpływ na owulację.

Insulina a cukrzyca

Cukrzyca typu I jest następstwem niewystarczającej produkcji insuliny w trzustce. Cukrzyca typu II jest wynikiem nieefektywnej insuliny. W obu typach poziom glukozy we krwi jest znacznie podwyższony. Ani niewystarczająca ilość insuliny, ani nieefektywna insulina nie są w stanie ograniczyć poziomu cukru we krwi do normalnego stanu po jedzeniu.

Insulina a trądzik

Podniesiona insulina powoduje  spadek IGFBP-3 – hormonu,  który odpowiada za prawidłowe obumieranie komórek skóry, co zapobiega blokowaniu porów. Podwyższony poziom insuliny ponadto podnosi poziom innego hormonu odpowiadającego za prawidłowy stan skóry, jest  to IGF-1, który stymuluje nadmierny rozrost komórek skóry i nie pozwala IGFFBP-3 na w pełni spełniać swojej funkcji. Nadmiar IGF-1 pobudza do pracy też jajniki, które zaczynają produkować za duża ilość androgenów, co z kolei jest przyczyną nadmiernego wydzielania sebum.

Insulina a otyłość

Insulina stymuluje procesy anaboliczne, jej wysoki poziom powoduje magazynowanie tłuszczów i składowanie go w komórkach  tłuszczowych, zwiększając ich  masę co prowadzi do otyłości.

Zaburzenia towarzyszące insulinooporności:

• choroba Hashimoto
• cukrzyca typu II
• zespół metaboliczny,
• stłuszczenie narządów wewnętrznych
• choroby układu sercowo-naczyniowego (zwłaszcza miażdżyca),
 nadciśnienie, w konsekwencji nawet udar
• zespół policystycznych jajników
• otyłość ( nawet przy zachowaniach racjonalnej diety- tu chodzi głównie o nieprawidłowe wykorzystanie węglowodanów )
• zaburzenia koncentracji, depresje, słabe libido

Jeśli występują u Ciebie powyższe schorzenia, objawy, nie czekaj!   Zainteresuj się gospodarką insulinową.

Iwona Gryszkin

Dietetyk z 14 letnim doświadczeniem. Iwona Gryszkin ukończyła studia magisterskie na Wydziale Nauk o Żywności na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu oraz podyplomowe studia dietetyczne na Akademii Medycznej w Poznaniu. Specjalizuję się w prowadzeniu i opracowywaniu programów dietetycznych towarzyszących terapiom medycznym w obszarach schorzeń metabolicznych, gastrologicznych jak i kardiologicznych.